Tiki's

Noordkust van Hiva Oa

Gedurende onze Pacific oversteek hadden we regelmatig via de korte golf radio contact met ander zeilschepen. Het "Lonesome George Net" hebben we zelf geïnitieerd met 3 andere boten.

Genieten van de mooie uitzichten

Een vast punt in de dag om even met anderen te kletsen. Helaas gingen deze boten niet naar Fatu Hiva, maar als we bij de ankerplek van Hiva Oa varen, zien we beide boten liggen.; wat leuk. We ankeren vlak bij en direct die eerste avond praten we heel gezellig bij. Hartstikke leuk om ervaringen uit te wisselen. Het radionetje voor de een van de boten, de Kuan Yin 1 was heel nuttig. Ze hadden motor problemen en konden de ankerplek niet inzeilen; te weinig wind en stroom tegen. De Charm Offensive, de ander boot die er al lag en wist van hun komst via het net, heeft ze met hun bijbootje de ankerplek ingeduwd!

Puur natuur dakbedekking; wel véél werk

Iedereen wil wel meer van dit mooie eiland zien dus we organiseren een tourtje. Een auto met gids en één huurauto. Het is een fantastische tocht. Ook dit eiland is vulkanisch, heel ruig, prachtig groen en ongerept. We rijden naar de noordkust met schitterende baaien met maar een paar huisjes en vooral veel kokospalmen. Een aantal vrouwen vlecht palmbladeren zodat ze als dakbedekking kunnen worden gebruikt. Boeiend om te zien.

Er wonen nu nog ruim 2000 mensen op dit eiland; in 1700 voor de Europese invasies woonden er ruim 17.000 mensen, honderd jaar later nog maar 750, de door de

Puamau archiologische site

Eurpeanen geintroduceerde ziektes hadden hun werk gedaan. De oorspronkelijke Marquesianen waren echte krijgers en hun aanvoerders werden herdacht met grote stenen standbeelden, net als op Paaseiland, Tiki's genaamd. We bezoeken de grootste van deze heilige plaatsen op dit eiland, meer dan 1000 jaar oud en een paar jaar geleden gerestaureerd in het kader van het lokale culturele festival. Er staan een 3-tal grote beelden die aanvoerders voorstellen volgens onze gids en een vruchtbaarheidsbeeld. Er is een platform van grote stenen, wat gebruikt werd bij begrafenis rituelen. Erg indrukwekkend!
Na een gezellige lunch aan het strand gaan we nog naar een kleiner heiligdom met een vrouwelijke Tiki, gewoon midden in het bos. 




Grote tiki in Puamau

De stenen zijn overwoekerd door groen en bomen en liggen gewoon naast de hete pepertjes, die Nils meeneemt, want zijn sambal raakt op. De huurauto gebruiken we om boodschappen te doen in het dorp, dan hoeven we geen uur te lopen met al onze verse etenswaar.
Dan moeten we broodnodig aan het werk. De regentijd is hier begonnen, dus we vangen weer regenwater op, waarmee we een wasje doen en alles weer lekker schoonmaken.

De dubbele fok wordt weer een enkele, de volgende weken gaat het meestal Noord/Zuid (of omgekeerd) met langzaam afzakken naar het westen.

De afvoer van de bezoekersdouche is verstopt geraakt en na een middag hard werken, doet ie het weer, dankzij de ontstopper waarvan we 2 flessen aan boord hebben! We buigen ons over onze SSB, de korte golf radio, die het in de tweede deel van de oversteek steeds slechter ging doen; mailtjes moesten we via de Iridium telefoon ophalen en versturen. Dat kan ook maar is wel duurder! Nick van de Charm Offensive van ons radio-netje biedt zijn hulp aan, maar we vinden niets. Op advies van een andere boot maken we 's middags met veel moeite de aansluiting los van de antenne aan de stag (draad naar de mast). Die ziet er inderdaad niet goed uit. Nils herstelt dat en ja hoor...... onze SSB doet het weer, zelfs op de ankerplaats, waar je normaal gesproken last hebt van al die masten. We zijn hartstikke blij, want vandaag willen we verder varen naar het volgende eiland, Tahuata naar het dorpje Vaitahu. Daar is geen internet, maar via de nu gerepareerde SSB kunnen we toch met de buitenwereld communiceren.

De andere boten van ons netje varen ook verder. De Charm Offensive vertrok gisteren al naar Tahiti en de Kuan Yin 1 heeft net zijn motor gerepareerd en gaat meteen verder naar het hoofdeiland van de Marquesas. Ach ja, zo is het zeilers leven.

Indrukwekkend Fatu Hiva

De caldera van Fatu Hiva



Langs Fatu Hiva



Ankerbaai Fatu Hiva

Vrijdagochtend om half 5, net als ik Nils wakker wil maken voor zijn laatste wacht, zie ik iets heel groots en heel donkers naast de Pélagie opdoemen. Ik schrik ervan! Als Nils wakker is kijken we samen en besluiten dat dat grote ding "gewoon" Fatu Hiva is, het hoge eiland waar bij daglicht over ongeveer 3 uur aan willen komen. Gerust ga ik nog even slapen en bij zonsopgang zien we inderdaad Fatu Hiva steeds zichtbaarder worden, heel bijzonder na 21 dagen op zee. We varen rond het eiland naar de ankerplaats, langs imposante rotswanden en steile klippen. De vroege zonlicht schittert op de wand van de caldera, de oude vulkaan opening. Het aanlopen van de ankerplaats gaat gemakkelijk, er is ruimte genoeg, er liggen maar 3 andere schepen. Ons anker valt helemaal vooraan in het ondiepe gedeelte, het houdt meteen, dus we gaan eerst nog een paar uurtjes slapen. Dat is het plan, maar Nils is zo enthousiast dat we er zijn, dat hij meteen begint het schip schoon te krabben. Tsja, en dan wil ik ook zien waar we liggen.



Prachtige groene duif

De baai is bijzonder indrukwekkend; steile rotsformaties rijzen omhoog, we begrijpen meteen dat de oude zeevaarders hier penissen in zagen. Daarachter ligt een kloof, die nodigt uit tot een wandeling. Dat doen we dan ook meteen die middag. De beloofde waterval vinden we niet, maar wel prachtige tuinen, veel kokospalmen en mango bomen. De lokale groene duif kijkt ons nieuwgierig aan; de lokale heggemussen hippen over de weg. En overal imposante rotsformaties en steile caldera wanden. Wat een mooie natuur. 
Samen met medezeilers die ook net zijn aangekomen, drinken we een drankje op onze geslaagde oversteek. Het was een snelle, gemakkelijke en eigenlijk heel comfortabele zeiltocht. De wind was nooit harder dan 20 knopen en vrijwel altijd meer dan 10. Vooral het zeilen met 2 fokken was heerlijk rustig. 

Onze anker baai van boven af; helemaal links de Pélagie


Die avond gaan we vroeg naar bed en genieten van een lange, ongestoorde nachtrust. Heerlijk!
Fatu Hiva is niet groot, ongeveer 30 km lang en zo'n 20 km breed. Er wonen slechts zo'n 800 mensen in 2 dorpjes, onze ankerplek ligt bij het kleinste dorpje. We regelen dat we zaterdagochtend met een bootje naar het andere dorp worden gebracht zodat we terug kunnen wandelen, een beetje beweging na 21 dagen op zee is prima! De wandeling blijkt bijzonder spectaculair. De caldera omvat het hele eiland, dus overal zien we die steile rotspunten omhoog rijzen. Er tussenin loopt onze weg langs kokospalmen, mango bomen, veel bloeiende struiken, grassen en rietachtige planten.

Versgevallen mango's; heerlijk tegen de dorst!

De mango's liggen gewoon op de weg, dus onze dorst lessen we met verse gevallen mango's!. Er zijn vrijwel geen tekenen van menselijke bewoning of bebouwing; puur natuur. De vogels zingen en de zon schijnt: heerlijk. Het is alleen wel een beetje lang; de tocht is 18 kilometer, 9 km omhoog en daarna 9 km naar beneden... Het pad wat we lopen is de enige weg op het eiland en na 3 uur wandelen, haalt zowaar een auto ons in. Hij biedt ons een lift aan, die we aannemen tot het hoogste punt, daarna lopen we verder. Als we pas om half 5 in "ons" dorpje aankomen, zijn we blij dat we de lift hebben aangenomen. Dit was al ver genoeg (7 uur lopen!), maar héél erg de moeite waard. 

Binnenland Fatu Hiva


De Pélagie is behoorlijk vies geworden van al die golven, zowel boven als onder water; de eerste zee-aangroei is al zichtbaar, ondanks de nieuwe antifouling. We hebben begrepen dat die aangroei er zo snel mogelijk af moet, dus zondag zijn we de hele dag bezig om de Pélagie er weer netjes uit te laten zien.
Maandag vertrekken we vroeg in de ochtend naar Hiva Oa, het volgende eiland in de Marquesas groep 40 mijl noordelijker. We moeten hoognodig inklaren, dwz ons aanmelden bij de douane; we zijn immers in een nieuw land aangekomen. Dat lukt nog dezelfde middag; het dorp is wel ruim een uur lopen van de ankerplaats; gelukkig geven lokale bewoners ons zowel op de heen als op de terugweg deels een lift. Hier zijn wel winkeltjes, maar de prijzen zijn schrikbarend hoog. Gelukkig hebben we het meeste al ingeslagen in Panama.
Er is hier ook weer internet, de mevrouw die onze was doet biedt aan dat je haar huis mag internetten. Dus zitten we in haar keuken met uitzicht op haar tuin en praten heel gezellig bij met onze dochters. Erg leuk weer na ruim 3 weken! We blijken zelfs internet te kunnen ontvangen op de Pélagie; wel tegen betaling, maar nu hoeven we niet ruim een uur naar het dorp te lopen.
Morgen gaan we per auto dit eiland verkennen. De klussenlijst, die we natuurlijk hebben na 3 weken zeilen, moet nog maar even wachten.

Ontbijt bij de melkweg

Ontbijt bij de melkweg

Na ruim 20 dagen op de Pacific hebben we ons ritme wel gevonden. We worden zelfs al bijna wakker als onze wacht begint. Degene die gaat slapen brengt onze kookwekker naar de slaper, zodat die nog een kwartiertje kan doezelen. Immers de laatste dagen zijn lekker rustig, met 2 fokken op gaan we zo rond de 5 knopen en deinen heerlijk over de golven.
De maan is er weer; prachtig om de halve maan hoog aan de hemel de zien staan in mijn, Hanneke's, eerste wacht tot 21:30, Het zilveren licht tovert een fijn patroon op de golven, lekker om 's avonds een uurtje naar te kijken en mee te deinen met het schip.
Om 01:00 uur begint mijn tweede wacht; ik word dan pas echt wakker met een grote pot thee en een ontbijt van 2 boterhammen, waar ik buiten met zicht op de melkweg van zit te genieten. Het leven op de oceaan is prima!
We komen natuurlijk wel eens slaap tekort; gisteravond moest midden in mijn wacht het grootzeil naar beneden. De wind was gedraaid, we gingen te veel naar het zuiden. Het is natuurlijk altijd spannend om in het donker op het voordek op een dansend schip aan het werk te zijn! Het duurt dan wel even voor je adrelanine gehalte weer naar beneden is. Nils is maar gaan slapen en ik heb vanochtend lekker uitgeslapen.

De STILLE oceaan

We hebben bijna geen andere schepen gezien op deze tocht; je zou af en toe zelfs vergeten regelmatig uit te kijken! Op één dag na, een dag of 10 geleden zagen we 's ochtends ineens een zeil aan de horizon. Het schip kwam dichterbij en we hebben hem opgeroepen op de marifoon. De Player was ook onderweg naar de Marquesas. Wij waren sneller, in de nacht erna verdween zijn lichtje achter de horizon. We hebben hem niet meer gezien. Diezelfde dag zagen we ook een vrachtschip en 2 keer hebben we 's nachts de lichten gezien van een vissersboot. Verder is het leeg, leeg en leeg. Zelfs de vissen willen bij ons nog steeds niet bijten.
We praten wel met andere schepen over de korte golf radio. We hebben zelf een netje opgezet met 4 boten. Helaas is bij één boot de microfoon kapot gegaan, dus daar hebben we af em toe alleen e-mail contact mee. Met de andere 2 praten we iedere dag even bij. We zitten nog steeds redelijk dicht bij elkaar, dus dat gaat goed.
's Avonds is er ook een ander net waar we aan meedoen. Die boten liggen verder uit elkaar, maar we kunnen een deel goed verstaan. Ook daar melden we onze positie. In geval van een echt probleem zouden we dat kunnen melden bij één van deze netjes en proberen hulp of advies te krijgen. We voelen ons dus niet alleen op deze grote oceaan.

Aankomen is ook een kunst

Het grote rekenwerk is begonnen. We varen nu minder dan 100 mijl af van Fatu-Hiva, het eerste eiland in de Marquesas dat we aan willen doen. Over ongeveer 24 uur zullen we er zijn, 19 april 's ochtends, dus in de middag in Nederland. Dan is in 21 dagen de tocht volbracht! In 2010 duurde onze Atlantische Oceaan oversteek, die korter was, 26 dagen!
Aanlopen van een nieuwe ankerplaats doen wij bij voorkeur bij daglicht. Zoals het er nu uitziet,
komen wij bij een gemiddelde snelheid boven 4½ mijl per uur in het donker aan. Als we minder snel gaan of een wat langere route nemen (meer mijlen=langer varen), kunnen we bij daglicht het nieuwe eiland bewonderen. Nu mikken we op een iets zuidelijker koers en zo een uur meer varen, hopelijk geeft dat genoeg respijt. We kunnen ook altijd de zeilen nog reven, kleiner maken, dan gaan we ook minder snel.
De ankerplaats is in de "Baye des Vierges" (baai der maagden). Hoge smalle pilaren van basalt rijzen hier omhoog. Hierdoor noemden de Franse scheepslui het de "Baye des Verges" (baai der penissen). Missionarissen hebben hierna uit zedelijkheidsoverwegingen een i toegevoegd.
De bodem bestaat uit zand en rots. Het anker kan wel eens losschieten, dus zorgvuldig zijn is het devies. Een tweede anker uitwerpen wordt aangeraden. We bekijken wel wat we doen, als we er zijn. Overigens verwachten we in Fatu-Hiva geen internet; dat zullen we pas tegenkomen op het volgende eiland Hiva-Oa, waar we een paar dagen later zullen aankomen.

Nog één nachtje varen, dan zien we weer land.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Lekker eten op de oceaan

We zijn nu 17 dagen "onderweg", tot nu toe hebben we heerlijk gegeten, ondanks de beperkingen van een hobbelende keuken met maar 2 pitten. Biefstuk, verse vis, kip, veel verse groenten en fruit, aangevuld met sausjes en kruiden uit pakjes en potjes. De warme maaltijd rond half 5 is altijd een hoogtepunt van de dag.
Het wordt wel een uitdaging om dat zo te houden, onze verse waren zijn bijna op. Er is alleen nog een stukje witte kool, 2 paprika's, genoeg ui, knoflook, en nog anderhalve pompoen. En we hebben nog 20 eieren, vanavond eten we omelet. De voorraad blikken voor groenten en vlees is nog bijna ongebruikt.
Als die vis nou zou bijten, hebben we weer verse proteinen, maar de laatste 5 dagen zijn we alleen maar aas-visjes kwijt geraakt, al 3 van onze beste visjes zijn weg! Nou ja, vlees of vis uit blik kan ook.
Om de dag komt er een vers brood uit de oven, goed voor een stevig ontbijt aan het begin van de nachtwacht. Ook de tussendoortjes om de nachtwachten op te vrolijken zijn belangrijk. Van Anya kregen we een heerlijk yoghurt recept; de essentie is om de yoghurt te maken met grotendeels volle melkpoeder en niet met magere, zoals ik eerder deed. Heerlijk, vooral met jam en muesli; een prima tussendoortje. Ook eigen gemaakte toetjes, vanille pudding en gelatine met fruit, doen het goed! Vandaag maak ik het brownie deeg op, wat ik al een jaar geleden had gekocht. Nu op de oceaan hebben we tijd om ze te maken en is het een lekkere traktatie tussen door.
Je denkt misschien doen ze niet meer aan de lijn, daar op die oceaan? We hebben de alcohol natuurlijk afgeschaft als we zeilen en voor mij Hanneke dus ook de chipjes die daar vaak bij horen. Dus is er voldoende ruimte voor al die andere lekkere dingen!
De passaat blijft lekker door waaien, met zo'n 12-15 knopen uit het ZuidOosten. We varen nu al weer anderhalve dag met het grootzeil op en gaan dus teveel naar het Zuiden. Vanmiddag gaat het grootzeil weer naar beneden en mogen beiden fokken het overnemen. Dat werkt het beste met de wind pal achter, dus komen we vanzelf verder naar het Noorden.
Nog ruim 500 mijl te gaan, we zijn aan het aftellen.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Red Billed Tropic Bird

Een van de mooiste vogels in de tropen is de red billed (= rode snavel) tropic bird. Met zijn lange, sierlijke staart vliegt hij heel mooi, vaak in paartjes, langs ontoegankelijke rotsen, waar de nesten worden gemaakt. Wij hebben ze gezien in Tobago, Guadeloupe, St-Maarten en ook in de Galapagos, heel moeilijk te fotograferen.
Hij heeft een specifieke tekening van zwarte vlekken op de bovenkant van de vleugels, donkere poten en een roodachtige snavel plus in de staart twee extra lange veren, die hem zijn specifieke uiterlijk geven.
Vandaag heb ik, Nils, zo een vogel in mijn handen gehouden, meer dan 1000 mijl (1700km) van het dichtst bijzijnde eiland. Een bijzondere ervaring!
We proberen al weer vier dagen een maaltje vis te vangen. De eerste 2 vissen op deze tocht gingen zo gemakkelijk, dat we denken dat dit geen probleem moet zijn. Wel dus! De hengel gaat 3 keer af, maar de vis ontsnapt, we verliezen 2 keer ons hele aas, met kuntsvisje en al, en nu vangen we dus een tropic bird!!
Om 10 uur vanochtend lig ik nog lekker te slapen, Han heeft dagwacht, wanneer me ze mij meldt, dat de hengel afloopt. Ik vlieg overeind en begin de hengel langzaam binnen te halen. Maar hij loopt steeds weer af. Eindelijk, als onze vangst moe wordt, kan ik de lijn verder inhalen. Er hangt iets groots aan, het lijkt wel een rog, die daar spartelt, maar als de lijn korter wordt zien we, dat het een vogel is. Deze is verward in ons aasvisje met draad, toen die een lekker maaltje meende te kunnen vangen. Ik til hem aan boord en grijp het beest bij hals en lijf om zelf niet gepikt te worden.
Het is nog een hele klus om de haakjes uit de vleugel en pootje te halen; er moet zelfs een schaar aan te pas komen. Het blijkt dus een tropic bird te zijn. De twee staartveren zijn kort, dus het is een jong dier of een vrouwtje.
We laten de vogel los op het dek, waar hij amechtig ligt te hijgen. Hier laten het beest rustig zitten om bij te komen. Ik maak nog wat foto's van dichtbij. Wij gaan lunchen en een spelletje rummicub spelen. Daarna blijkt de Tropic Bird zijn vlucht over de oceaan te hebben hervat. Al wat blijft is een hoop stront en wat bloed op het dek. De hengel staat weer uit, we wachten op een nieuwe vangst.
Nog minder dan 1000 mijl te gaan, met deze snelheid zijn we er over 7 nachten.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Verrassing

We maken ons wel zorgen over de fok, als we hem niet kunnen inrollen, kunnen we ook niet reven. Gelukkig is de passaat wind stabiel en maximaal 18 knopen. Pas bij 20 knopen moeten we aan reven gaan denken. Maar ja, in buien kan de wind zomaar toenemen. Helemaal gerust zijn we niet; we maken een plan wat we moeten doen, als de wind toch zo hard wordt dat de fok echt kleiner moet. We besluiten om in noodgevallen het zeil in stappen te laten zakken op het dek en het met touwen bij elkaar te binden. Dan moeten we wel goed aangelijnd zijn zonder bril, want bij veel wind is het niet fijn daar op het voordek met een klapperend zeil wat je bij elkaar moet rapen!
De afgelopen dagen hebben we met 2 fokken zonder grootzeil gevaren en de wind pal achter gehouden. Heerlijk rustig op de golven, maar zo ga je wel minder snel en de koers was iets te ver noord.
Vanochtend hebben we het grootzeil weer gehesen, met een rif erin want er zitten veel buien aan de horizon. Dat hijsen moeten we met zijn 2-en doen; bijvoorkeur overdag als we allebei wakker zijn. En die tijd is beperkt, Nils staat meestal pas om 11 uur op en om 6 uur begint zijn eerste slaaptijd van de nacht alweer. Het is wel grappig; als je op het Ijsselmeer zeilt, denk je aan een zeilvoering voor het komend uur, hier plannen we aan de zeilstand voor de komende dagen!
Bij het hijsen van het grootzeil kijkt Nils nog eens goed omhoog; het lijkt of de bovenkant van de fok toch beweegt. We proberen de fok nog een keer in te rollen en ja hoor, nu gaat het wel! Wat een fijne verrassing en vooral ook een geruststelling, dat betekent dat we dus de fok dus wel kunnen reven. Tenminste, als ie niet weer vast loopt. Dat gaan we straks voor anker bekijken.
De buien zijn weg, het rif is uit het grootzeil en de Pélagie dendert voort met ruim 7 mijl per uur naar de Marquesas.
Nog 1139 mijl te gaan.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Over de helft

De passaat is ons gunstig gezind, de Pélagie blijft voort sjezen. De wind komt schuin van achteren in en we blijven de hele tijd 120 graden op de wind zeilen. Op deze koers gaat de Pélagie bij 15 knopen wind lekker hard, zo'n 5-6 mijl per uur, ongeveer 15 kilometer per uur. Meestal hebben we een halve tot een hele mijl per uur stroom mee, dus halen we daggemiddeldes van ruim 150 mijl! Ons record haalden we gisteren 7 april, 174 mijl, waauw! Wel moest je je goed vast houden aan boord en was lastig slapen met al klappen van de golven tegen de romp, dus de onderkant van je bed. Soms leek het of er een kanon naast je werd afgeschoten. Nu zijn we net over de helft, nog 1435 mijl van de 3013 mijl. Hoera, we kunnen gaan aftellen.

De tweede helft zal wel langer duren. De wind is iets gedraaid, is nu wat minder en komt meer uit het Oosten. Zoals je op het plaatje hiernaast kunt zien, moeten we nu ook naar het Oosten, we zijn al bijna op de zuiderbreedte van de Marquesas. Dus nu moeten we grotendeels vóór de wind varen. De beide fokken staan sinds vanochtend op, het grootzeil is naar beneden, want dat klappert vreselijk en slijt dus verschrikkelijk op voor-de-windse koersen. De snelheid is ook gezakt naar 4,5 tot 5 mijl per uur. Maar het leven is wel comfortabel; de golven komen rustig van achteren in; de Pélagie glijdt er statig over heen. Dat heeft ook als voordeel dat het zijraam minder lekt; nu hoeven we de handdoeken die daar liggen nog maar eens in de 4 uur uit te wringen.

Het leven is niet saai hier aan boord hoor. Gisteren zagen we dat de rolfok niet goed was opgerold. Inrollen ging ook niet. Nils begint met eerst de hele draad netjes op te winden, zodat die zichzelf niet vast draait. Als we het weer proberen lukt het nog steeds niet; we zien dat de bovenkant van de fok niet meedraait. Dus daar lijkt het probleem te zitten. Dat is bovenin de mast; het is niet aanlokkelijk om hier op zee in de mast te moeten om te gaan kijken. Alles naar beneden halen is ook niet aantrekkelijk op zee; gaat dat wel goed?
Dus besluiten we dat voorlopig zo te laten. Als we aankomen en de zeilen gestreken moeten worden, moet de hele fok in de luwte van het eiland maar naar beneden.

Vannacht ging ineens het "Man Over Boord" alarm af. We hebben kleine apparaatjes aan ons zwemvest hangen; als die geen contact meer maken met het hoofdstation op de Pélagie gaat er een alarm af. Iedereen weet dan er is een persoon weg, Over Boord, dan kan je onmiddellijk omkeren en gaan zoeken. Maar ja, vannacht waren we gewoon wel aan boord. Wat een lawaai maakt dat zeg! Nils sliep maar werd er niet wakker van. Dat weten we dan ook al weer. Het heeft ons meer dan een half uur gekost om het alarm weer uit te zetten. Conclusie: de batterij van het apparaatje is leeg. Ja, het systeem had gewaarschuwd een tijdje geleden, maar we hadden het niet begrepen. Nu we alle documentatie weer gelezen hebben, herkennen we de signalen achteraf. Toch wel weer handig, maar dat hadden we natuurlijk van te voren moeten doen. Dom, dom dom……. In Tahiti kunnen we misschien een nieuwe batterij kopen. Toch maar niet van boord vallen; nou ja Hanneke dan, want Nils hoort het alarm toch niet als hij slaapt. Dat is ook prima te begrijpen als je met al dat lawaai tegen de onderkant van je bed eindelijk met oordopjes in, in slaap bent gevallen.

De iridium telefoon vertoont kuren. We krijgen bij het opstarten ineens de melding "invalid account". We vermoeden dat we vergeten zijn de eindejaarsrekening te betalen, niet zo slim. Onze bankrekening raadplegen zo midden op de oceaan is er natuurlijk niet bij. Dus gaat er een mailtje naar de provider via de SSB-radio. De volgende dag doet de Iridiuim telefoon het weer normaal, wat een service van Satcomm! Nu straks nog even kijken of een mail terug ons vertelt wat het heeft veroorzaakt. We zijn erg blij dat de iridium telefoon het weer doet, als er echt wat mis is, is de Iridium hét apparaat om hulp in te roepen.

Zo gaat het leven hier aan boord zijn gangetje. De Millennium triologie heb ik uit, erg leuk; op naar het volgende boek. De vissen willen niet meer bijten, dus vanavond eten we kip.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Elektriciteits perikelen

Hier midden op de oceaan moeten we wel alles bij ons hebben. Electriciteit is erg belangrijk, vooral voor onze navigatie instrumenten en de stuurautomaat. Zonder opgeladen accu's zouden we 24 uur per dag met de hand moeten sturen, geen fijn vooruitzicht! Ook een werkende koelkast verhoogt het comfort aan boord. Verlichting, PC's, korte golf radio en zelfs onze elektrische tandenborstels hebben voldoende electronen nodig.
We hebben vorig jaar dan ook grote nieuwe zonnepanelen laten installeren, naast de panelen die we al op het kajuit dek hadden. Toch is dit in de praktijk niet voldoende om 24 uur per dag te zeilen. Dus hebben we op de motor een 3 traps dynamo waarmee we de accu's kunnen opladen. Meestal "draaien" we 's nachts één of twee uur stroom, afhankelijk van de hoeveelheid zon die we de vorige dag hebben gehad. Een paar dagen geleden merkte ik al dat het toerental van de motor eigenlijk niet voldoende omhoog kwam tijdens het stroom draaien. In de nacht van woensdag 4 april zie ik dat weer. Ook worden veel te weinig ampères aan de accu's aangeboden, zegt onze accu monitor. Ik besluit eerst maar eens wat extra gas te geven, maar dan houd het laden helemaal op! Na een kwartier probeer ik het weer, helemaal niets!
Oei, oei, een elektriciteitscrisis dreigt! Midden in de nacht kunnen we niet in de motorruimte kijken, die zit buiten de kuip, dat moet tot de volgende dag wachten. Wel kan ik voorlopig het elektriciteitsgebruik beperken. Alle apparatuur die niet essentieel is gaat uit: de waterkraan (we hebben een handmatige voetpomp), het navigatie scherm (één keer per uur kijken is ook wel goed) en zelfs de koelkast zet ik resoluut uit. Nils levert zijn bijdrage door in zijn volgende wacht 2 uur met de hand te sturen.
In mijn ochtend wacht als Nils nog in bed ligt, begin ik eerst maar eens met het lezen van de diverse handleidingen en de scheepsonderhoudsbijbel van Calder. Ik begrijp dat er een paar simpele oplossingen mogelijk zijn, de zekering kan kapot zijn gegaan, of de aandrijfriem voor de dynamo kan slecht of kapot zijn. De dynamo zelf repareren is niet simpel. Ik zie ons al een maand in Tahiti wachten tot een nieuwe dynamo is ingevlogen!
Donderdag is het gelukkig relatief rustig, zodat we de motorruimte in kunnen, en zonnig weer, de zonnepanelen kunnen hun werk doen. Als Nils wakker wordt zetten we eerst de stuurautomaat op een wat zuiniger stand, dat scheelt alweer een paar ampère uur. Dan gorden we de reddingvesten om, zekeren ons aan de boot en kijken in de motorruimte. Het probleem is meteen zichtbaar, de aandrijfriem voor de dynamo is gebroken! Gelukkig hebben we deze aan boord. Een uurtje later is die geïnstalleerd en de dynamo laadt de accu's weer op. Wat een opluchting! We zijn wel een beetje trots op onszelf.
De koelkast kan weer aan en de PC's kunnen weer worden opgeladen. Ook de SSB kan weer worden gebruikt voor communicatie met de buitenwereld. Heerlijk! Het vlees in de koelkast is wel een beetje ontdooid dus donderdag eten we de laatste biefstuk meteen op en vandaag braadt ik de ontdooide kip aan.
Mét voldoende elektriciteit blijft het leven aan boord lekker comfortabel! We maken prima voortgang en hebben ondertussen ruim één derde van de afstand afgelegd. Nog 1879 van de 3000 mijl te gaan.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Op de grote stille oceaan......

De dagen rijgen zich aan een hier op ons kleine scheepje in de grote, eindeloze en stille oceaan. Met uitzondering van de Giggles hebben we tot nu toe geen enkel schip gezien. Wel praten we 2 keer per dag met onze korte golf radio met andere zeilers. 's Ochtend is er een algemeen "Pacific" net. 's Middags praten we met een aantal zeilboten die ongeveer gelijk met ons zijn vertrokken uit de Galapagos. Een andere Nederlandse boot, de Giggles, met Ben en Anya zit vlak bij ons. Op de derde dag konden we zelfs hun zeilen net aan de horizon zien.
We zien ook hier midden op de oceaan wel af en toe vogels. Er zijn veel vliegende vissen,
Regelmatig vinden we ze of dode inktvissen aan dek of in de kuip, we hebben al 2 keer een vis gevangen. Vanavond staat er verse Dorade op het menu met aardappelen, tomaten komkommer sla en mosterd saus.
Het weer is veranderlijk, stralende dagen en dagen met wolken met af en toe een bui, wisselen elkaar af. De wind is redelijk constant uit de Zuid Oost hoek; we maken prima voortgang en halen tussen de 130 en 160 mijl per etmaal.
Natuurlijk zijn er ook kleine probleempjes. Op de tweede dag blijkt er een boel water in de bakboord bilge te staan, de bodem van de boot. Ongerust pompen we het weg, maar gelukkig komt er weinig meer bij. Het ontsnappingsluik aan stuurboord kant, waar de golven met veel geraas tegen aan slaan, blijkt een beetje te lekken! Wordt de Pélagie een beetje oud? We leggen er handdoeken tegenaan en wringen die ieder 2 uur uit. Straks voor anker (over ruim 13 dagen!) kunnen we er pas goed naar kijken en een oplossing proberen te vinden. Waarschijnlijk heeft ook het ontsnappingsluik aan bakboord gelekt toen we naar de Galapagos zijn gezeild en is zo het water in de bilge gekomen. Toch maar even goed in de gaten blijven houden.
Tussen alle huishouden en klusjes door, hebben we heerlijk tijd om te lezen. Ik ben eindelijk begonnen aan de Millennium trilologie. Deze boeken hebben we 3 jaar geleden in Plymouth geruild, met het doel ze op de grote Pacific oversteek te lezen. En dat is dus nu, deel één en twee zijn al uit. Morgen begin ik aan deel 3.
Op de tweede en derde dag toen er veel buien in de lucht zaten, deed onze korte golf zender het niet. Gelukkig hebben we de Iridium telefoon waarmee ook berichten kunnen versturen. Gisteren bij helder weer was de korte golf radio wel weer snel. Dus als jullie een dag geen positie van ons krijgen, wordt dan niet ongerust.
Vandaag 4 april hebben we nog 2170 mijl te gaan. Morgen hebben een derde afgelegd!
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Schildpadden langs de kant van de weg - Naar de Marquesas

De natuur hier op de Galapagos blijft indrukwekkend. Woensdag wandelen we over scherpe lavasteen langs interessante cactussen naar een diepe canyon. Het water is héél helder; we plonzen er in en kunnen de bodem zien en de grote vissen die waarschijnlijk per ongeluk hier verzeild zijn geraakt. Ik ben er ook zo weer uit, want het water is hartstikke koud!

's Middags gaan we met een taxi het binnenland van Santa Cruz in en lopen door een indrukwekkende, hoge lavatunnel. Als lava naar beneden stroomt, koelt de buitenkant af, terwijl de binnenkant nog vloeibaar is. Als plotseling de lava toevoer ophoudt, stroomt de hete lava toch weg, bijv. in zee; de harde buitenkant is dan ineens een tunnel. Aan de ingang zit de Galapagos uil; mooi.
Soms ontstaat geen tunnel, maar zakt het "dak" in; dan ontstaan grote gaten in het landschap. We lopen langs 2 van deze "sink-holes", indrukwekkend. De inheemse Galapagos boom/struik Scalesia met de Darwin-vinken, maakt het plaatje helemaal af.

En dan zien we zomaar een grote schildpad langs de kant van de weg! Hij zit rustig gras te eten. Natuurlijk moet meneer (of mevrouw?) op de foto. We zien er nog meer onderweg naar het gebied waar deze dieren vrij rondlopen. Zoals je in Nederland konijntjes kunt zien op het gras, zo zie je hier schildpadden. We komen ook hele grote exemplaren tegen. Eentje loopt of schuifelt langs een rotsig pad door het bos omhoog, ik hoor hem steunen en kreunen, wat indrukwekkend! Als we te dicht bij komen zakt hij op de grond en trekt zijn kop en poten in, een onneembaar fort, want zijn schild loopt ook onder hem gewoon door. We proberen een van de oude schilden die in het centrum staan, op te tillen; wat een gewicht. Die beesten moeten wel erg sterk zijn om dit allemaal mee te sjouwen en dat honderden jaren lang; ze kunnen wel ruim 200 jaar worden.

Voorbereiden voor ruim 3000 mijl zeilen
De windverwachting blijft zeggen dat we eigenlijk donderdag weg moeten om wind te hebben voor het eerste stuk naar het zuiden, waar we op 5 graden de passaat zouden moeten kunnen oppikken. Maar we hebben nog een duik geboekt voor donderdag!
We krijgen het dus erg druk. De tweede fok wordt gezet; de laatste was weggebracht en we regelen ons uitreis-papier, zarpe. Gewapend met een boodschappenlijst en tassen, staan we donderdag ochtend om 7 uur klaar voor onze duiktrip.
De duiken zijn erg mooi, vooral de eerste. We zien wel 15 grote rifhaaien, die totaal niet in ons geïnteresseerd zijn. Zeeleeuwen zwemmen sierlijk door het water en er is vooral heel veel vis te zien.
Om half vier zijn we terug en verdelen de taken; Hanneke doet de boodschappen, Nils haalt de zarpe en de was op. Het gaat allemaal vlot. Helaas gaat het naar binnenhalen van het motortje van Peltje lastig. De handel van de schroef breekt af! Nils weet toch een oplossing te verzinnen en eindelijk om bijna zes uur is het motortje stevig benedendeks verankerd. Snel gaan we anker op en bij het laatste licht varen we de baai van Santa Cruz uit.
En dan blijkt dat er toch geen wind is! De motor moet aan. Het is balen, hebben we ons daarvoor nou zo gehaast…. Voor Nils is het al bijna bedtijd en ik bak als avondeten maar een eitje, dat was toch in de verdrukking gekomen tussen alle boodschappen.
Als we eenmaal wat verder van het eiland zijn, komt de wind toch en kan de motor uit.

Op zoek naar de passaat
De volgende dag zijn we druk met opruimen en schoonmaken; dat was er nog niet van gekomen! Ook de filters van de watermaker moeten nog worden vervangen, het water in de baaien bij Panama-stad en Santa Cruz was behoorlijk vervuild; dan gaan filters niet lang mee. Gelukkig gaat dat allemaal goed. De watermaker gaat direct een tijd aan; een redelijk gevulde watertank geeft een gerust gevoel.
De Pélagie zeilt ondertussen heerlijk door. Met de halve winder op en stroom mee halen we zelfs een tijdlang 8 knopen. Dat is lang geleden, het is heerlijk zeilen, we zijn blij dat we zijn vertrokken. We genieten van biefstuk met bloemkool in de avondzon
De koers is zuidwest, volgens de windverwachting is de passaat wind op dit moment zo rond de 4 graden zuid en 94 graden west te verwachten. In de loop van de volgende nacht moet wel af en toe de motor bij, maar we maken prima voortgang. En er blijft wind.
De tweede nacht besluiten we de halve winder te laten staan. Hij duikelt wel af en toe in elkaar, maar ja, we gaan wel lekker snel. De volgende ochtend blijkt dat het zeil kleine scheuren heeft. Blijkbaar is het toch achter de verstaging blijven haken. Dat moeten we repareren! Die dag valt ook de wind weg maar het is niet meer ver naar de passat, dus de motor mag bij.
Dag 2 is een regenachtig dagje met veel wolken en weinig wind. Het grootzeil klappert vreselijk, niet best. We halen het dus maar naar beneden en gaan verder met ons ijzeren zeil. Wel lekker gemakkelijk, we maken ons geen zorgen om eventuele wind in de buien; we hebben toch geen zeil op. We komen in de buurt waar we de passaat verwachten. En ja hoor, 's avonds trekt de wind aan; het grootzeil kan weer gehesen worden en we gaan als een speer met ruim 7 knopen!

Op naar de Marquesas
We zetten een koers uit naar Fatu Hiva, het eerste eiland in de Marquesas in Frans Polynesië waar we voor anker willen. Nu nog ruim 2750 mijl te gaan, bijna 5000 km. De Pélagie zet er dapper de sokken in, we gaan ruim 7 knopen, regelmatig 8 met uitschieters van 9 knopen! Dat schiet op. Er zijn redelijke golven, het leven aan boord is minder comfortabel; elk voordeel heb zijn nadeel zei Cruijf al. We zetten zelfs een rif in het grootzeil voor iets meer comfort in de nacht. We slapen prima; nog zo'n 18 dagen te gaan!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com